De Maine Coon

Noem hem groot, noem hem imposant maar wat een kat met een heerlijk karakter!

De Maine Coon komt oorsprongelijk van de ruige kusten van Maine, USA waar hij als boerderij/scheepskat woonde en werkte. Een familiekat met een prachtige lange vacht, een boze look, groot lijf, lange pluimstaart, mooie ogen, dikke poten en dikke billen en een vriendelijk karakter. De Maine Coon kan zo`n 15 jaar oud worden, maar is vanwege zijn grootte pas volwassen als hij 4 a 5 jaar oud is. Niet getreurd, deze grote vriendelijke reus blijft tot op hoge leeftijd speels!

Lees meer:

http://mainecoon.nl/de-grote-vriendelijke-reus

GEZONDHEID en TESTEN

Polycystic Kidney Disease (PKD)

Polycystic Kidney Disease (PKD) is een erfelijke nierziekte, die vooral gevonden wordt bij Perzen en Exotisch Korthaar (kortharige Pers), maar ook voorkomt bij andere rassen waarbij in het verleden Perzen zijn ingekruisd. PKD wordt het makkelijkst vastgesteld door echografisch nieronderzoek, waarmee de ziekte vanaf tien maanden opgespoord kan worden als er cystes in de nieren worden aangetroffen. Voor een onderzoek is het enkel noodzakelijk om de haren over het midden van de buik te scheren en een korte periode (enkele minuten) van scannen om de aanwezigheid van cystes vast te stellen. Zelden is een verdoving nodig. Het is erg belangrijk dat de scan wordt uitgevoerd met goede apparatuur en dat de resultaten geïnterpreteerd door radiologisch getrainde dierenartsen. Als dit alles het geval is, is de diagnose voor 98% zeker. Een PKD-vrije kat is altijd genetisch PKD-vrij en kan de ziekte dus niet meer doorgeven aan nageslacht.

Onze Maine Coons worden voordat ze het eerste nestje krijgen eerst via een echo getest,

wij fokken enkel met PKD negatieve katten.

Spinale Musculaire Atrofie (SMA)

Spinale Musculaire Atrofie (SMA) is een erfelijke aandoening waarbij de zenuwcellen, die de skeletspieren van de romp en de ledematen aansturen, worden aangetast. De ziekte wordt autosomaal recessief overgedragen, dat wil zeggen dat het niet geslachtsgebonden is en dat beide ouders drager moeten zijn. Zij dragen de ziekte over, zonder dat ze zelf aan de ziekte lijden. Inmiddels is er een DNA test ontwikkeld om aanwezigheid van het defecte gen aan te tonen. Dit betekent dat met een verantwoord fokprogramma SMA-lijders verkomen kunnen worden.

Onze Maine Coons zijn getest op SMA via een bloedtest, wij fokken niet met positief geteste katten.

Hypertrofische Cardiomyopathie (HCM)

Het meest voorkomende hartprobleem bij katten lijkt cardiomyopathie (ziekte van de hartspier) te zijn. HCM is de meest voorkomende vorm. Bij HCM zijn de spieren van de wand van de linkerkamer in dikte toegenomen (hypertrofie). Dit veroorzaakt een toenemende verstijving in de linkerkamer, waardoor die zich niet efficiënt kan vullen. Bovendien wordt de ruimte in de linkerkamer steeds kleiner met als gevolg dat minder bloed rond wordt gepompt en de ruimte in de linkerboezem vergroot. Hierdoor ontstaat o.a. een vergrootte kans op trombose. Door een drukstijging in de linkerboezem neemt de druk in de longvaten toe, wat leidt tot vochtophoping in de longen en de borstkas. Tevens kan bij HCM een verdikking van de spieren waarmee de hartkleppen bevestigd zijn optreden en een abnormale beweging van de hartkleppen, ook wel SAM (Systolic Anterior Motion) genaamd, ontstaan. HCM kan worden veroorzaakt door externe factoren. Een te snel werkende schildklier kan tot de verschijnselen van HCM leiden. Dit is eenvoudig vast te stellen door een bloedtest. HCM hoeft niet per se erfelijk te zijn, maar bij HCM op jonge leeftijd moet toch gedacht worden aan een genetisch defect. Aangezien de symptomen heel subtiel kunnen zijn, is de enige betrouwbare methode voor het opsporen van HCM, het maken van een echocardiogram. Sinds een aantal jaren is bij Maine Coons ook een DNA test mogelijk. Deze biedt echter tot op heden een onvolledig beeld op het wel of niet ontwikkelen van HCM. Gevallen zijn bekend van katten die positief op de DNA test bleken, maar tot op hoge leeftijd geen HCM bij het maken van de echocardiogram laten zien. Andersom komt ook voor: katten die negatief uit de DNA test komen en toch HCM ontwikkelen.

Onze Maine Coons worden voordat ze het eerste nestje krijgen eerst getest via echo,

wij fokken enkel met -op dat moment- negatieve katten. Ook vinden we het belangrijk dat de voorouders DNA getest zijn.

Feline Leukemie Virus (FELV)

Feline Leukemie Virus of leucose is een virusziekte met een dodelijke afloop. Het virus kan leukemie (tumoren van de witte bloedcellen) veroorzaken, maar dit is niet de ziekte die het meeste optreedt na infectie. Het virus tast namelijk het immuunsysteem van de kat aan (immunosuppressie), waardoor ze gevoeliger zijn voor infecties. Het ziektebeeld van FeLV wordt daardoor vooral veroorzaakt door secundaire infecties. De meest gebruikte testmethode is de Snap Combo-test (ELISA) van Idexx. Met deze test wordt het virus aangetoond in het bloed. Met wat afgenomen bloed van de kat kan binnen enkele minuten een uitslag worden bepaald. U kunt op de resultaten wachten. De test is zeer betrouwbaar. Een negatieve uitslag betekent ook geen FELV.

Voordat de dekking plaats vindt, worden onze Maine Coons getest via de Combo-test

en enkel gebruikt in de fok als deze negatief is.

Feline Immunodeficientie Virus (FIV)

Feline Immunodeficientie Virus wordt veroorzaakt door een virus dat verwant is aan het HIV virus bij de mens dat AIDS veroorzaakt. FIV wordt daarom ook wel kattenaids genoemd. FIV kan alleen de kat besmetten en niet de mens. Het is geen zoönose! Het virus wordt overgebracht via bloedcontact. Vooral via vecht- en bijtwonden worden katten geïnfecteerd. De ziekte komt het meest voor onder normale huiskatten, die naar buiten gaan. Katten die binnenshuis leven, in een groep waar de rangorde is bepaald, zullen elkaar niet snel besmetten, omdat ze niet veel vechten met elkaar. Ook bij dekkingen wordt vaak gebeten (nekbeet), waardoor een poes geïnfecteerd kan worden door de kater. Een drachtige poes kan de ziekte ook via de placenta en later via de moedermelk overbrengen op haar kittens. FIV is, evenals FeLV, te diagostiseren met behulp van bloedonderzoek. Met behulp van een bloedtest worden antilichamen tegen het FIV virus aangetoond.

Voordat de dekking plaats vindt, worden onze Maine Coons getest via een bloedtest

en enkel gebruikt in de fok als deze negatief is.

Gingivitis en Parodontitis

Steeds terugkerende slijmvliesontstekingen in de mond bij de kat, komen voor op alle leeftijden. Vaak beginnen de problemen al op jonge leeftijd (jonger dan twee jaar), maar de meeste problemen zie je bij katten van middelbare leeftijd (7-8 jaar). Bij Gingivitis of tandvlees ontsteking is het tandvlees gezwollen, rood en bloedt gemakkelijk. Deze ontsteking verspreidt een onaangename geur, waardoor de kat erg uit de bek kan stinken. Als gevolg van de ontsteking kan het tandvlees zich terugtrekken waardoor de tandhals en wortels zichtbaar worden. Wanneer de ontsteking zo uitgebreid is dat ook het onderliggende bot ontstoken raakt, is sprake van parodontitis. De diagnose wordt gesteld door een inspectie van de mondholte.

Wij fokken het liefste met katten waarbij deze ontsteking niet aanwezig is,

Daarom hebben onze fokdieren jaarlijks een gebitscontrole bij onze dierenarts.

Pyruvaat Kinase (PKdef)

PK staat voor Pyruvaat Kinase. Dat is een enzym dat een belangrijke rol speelt bij de energiestofwisseling. Def staat voor Deficiency, ofwel tekort. Bij PKdef is er dus sprake van een tekort aan dit enzym. Dat leidt weer tot een tekort aan energie in onder andere de rode bloedlichaampjes. Die rode bloedlichaampjes functioneren daardoor niet meer naar behoren en sterven vroegtijdig af. Het gevolg? Bloedarmoede of anaemie. De kat krijgt dan o.a. bleke slijmvliezen. Bloedarmoede als gevolg van een versnelde en verhoogde afbraak van rode bloedlichaampjes noemen we een haemolytische anaemie. Een kat kan al op zeer jonge leeftijd op PKdef getest worden. Dat gebeurt met een eenmalige DNA-test.

Onze Maine Coons zijn getest op PKdef via een bloedtest, wij fokken niet met positief geteste katten.

Hernia Umbilicalis

Een navelbreuk ontstaat wanneer de buikwand op de plaats waar de navelstreng aan de pup vast zit (de navel) zich na de geboorte niet helemaal sluit. Een navelbreuk is zichtbaar als een zachte uitstulping op de plaats van de navel die kan varieren in grootte. Wanneer de buikwand zich ter hoogte van de navel niet of onvoldoende sluit ontstaat een navelbreuk. De huid op die plek is wel intact waardoor je niet in een gaatje kijkt, maar de buikwand ontbreekt op die plek. Het gevolg is dat er onderdelen die in de buik horen naar buiten kunnen puilen. Dit kan vet zijn, maar ook ophangbanden van darmen (darmvlies of scheil) of zelfs darmen. Een veel voorkomende oorzaak van een navelbreuk is een genetisch zwakke plek in de buikwand. In dit geval is de navelbreuk dus aangeboren en erfelijk. Een andere oorzaak van een navelbreuk kan zijn dat er zich tijdens de vergroeiing van deze plek een stukje darmvlies in het te sluiten gebied ligt.

Wij fokken niet met katten die een erfelijke navelbreuk hebben,

hiervoor worden ze onderzocht door een dierenarts.

Knikstaart

Een kattenstaart met een knik, bobbel of stuk eraf. Een knikstaart bij katten is een erfelijke skeletafwijking. Waarschijnlijk zijn meerdere (recessieve) genen de oorzaak van het probleem. Er kunnen staartwervels ontbreken, vergroeien of afwijkend van vorm zijn. De tussenwervelruimtes zijn ook vaak misvormd.

Wij fokken enkel met katten waarbij deze aandoening niet aanwezig is,